3-7

Η ποιητική ως αποδόμηση της σύνταξης : μια αδρομερής σύνοψη

Plenary speeches

• Sasaki, Ken-Ichi

Μέ τήν έργασία μου έπιχειρώ νά θέσω τό έρώτημα, κατά πόσο ή έννοια τής ποιητικής ποικίλλει άνάλογα μέ τή γλώσσα στήν οποία έχει γράφει τό ποίημα πού χρησιμοποιείται ώς παράδειγμα. Ή θεωρία-ύπόδειγμα προτείνεται άπό τόν R. Jakobson (Linguistics and Poetics, 1960), ò όποιος ερμηνεύει τήν ποιητική μέ όρους γλωσσικών λειτουργιών. Άν καί οϊ άρχές τού παραλληλισμού καί τής άντιστοίχισης πού πρεσβεύει δίνουν τήν έντύπωση ότι είναι καθολικές, στήν πραγματικότητα βασίζονται στή Δυτική στιχουργία, ή όποια σύγκειται στήν ομοιοκαταληξία καί τό μέτρο. Ή θεωρία του λοιπόν δέν έξηγεϊ τήν ποιητική ποιημάτων πού δέν στηρίζονται πολύ σέ αύτά τό μέσα, όπως είναι τό γιαπωνέζικα ποιήματα. Αναφορικά μέ τό haiku (τή συντομότερη μορφή τού παραδοσιακού γιαπωνέζικου ποιήματος: 5+7+5), προτείνω μία νέα έννοια τής ποιητικής ώς άποδόμησης τής σύνταξης. Πράγματι, ένα haiku συνήθως παρουσιάζει τρεις φράσεις/προτάσεις σέ αύτούς τούς τρεις στίχους χωριστά, δηλαδή χωρίς νά τούς συνδέει συντακτικά. Απέναντι σέ μιά τέτοια δομή ενός ποιήματος, ό άναγνώστης παίρνει μιά ιδιαίτερη ποιητική θέση (Einstellung), πού συνίσταται στήν συσχέτιση τών στοιχείων αύτών ώστε νά παραχθεΐ ένα ποιητικό σύμπαν. Αύτά τό ονομάζω άναγραμματική άνάγνωση. Υποστηρίζω ότι αύτή ή ποιητική θέση πού στοχεύει στήν άναγραμματική άνάγνωση είναι αύτή ή όποια παράγει τό ποιητικό άποτέλεσμα.

• Languages and Literature

• Λογοτεχνία

ποίηση, poetry